Pani Róża i dzieciaki

Pani Róża Gniewek, jak co dzień, jest na miejscu. W świetlicy całe popołudnie czeka na dzieciaki z blokowiska. I przychodzą niezmiennie. Także te, które przyprowadzają już swoje dzieci. I można odnieść wrażenie, że życie toczy się właśnie tu - wewnątrz i na zewnątrz świetlicy wygospodarowanej na parterze jednego z bloków.

13 lat temu świetlica była w pomieszczeniach starych bloków. Ale trzeba było się wynieść, gdy okazało się, że powierzchnia użytkowa jest wystarczająca, by przerobić ją na mieszkania. Po 3 latach pani Róża z dzieciakami znaleźli przystań na parterze nowego bloku. Miejsce idealne. Prawdopodobnie projektant widział tu restaurację lub sklep, bo wchodzi się wprost z chodnika, jest zaplecze i ubikacja. Na szczęście zamiast lady z przekąskami i półek z piwem wewnątrz zapanowała sztuka. Taka mała, wykonana drobnymi rączkami podopiecznych pani Róży. Ona sama wyczarowała  na ścianie bajkowe postacie, a dzieciaki codziennie dokładają na regałach swoje kolejne arcydzieła. Anioły z masy papierowej, witraże z rozbitej szyby, malowidła, rzeźby, szkice. Kartki świąteczne i rękodzieło.

I tak codziennie przez 4 godziny i więcej. Bo pani Róża, emerytowana nauczycielka plastyki, przychodzi tu na pół etatu. - Ta świetlica nie ma jakiegoś zadania terapeutycznego, nie jest świetlicą środowiskową. Mam po prostu zagospodarować dzieciom wolny czas. To oczywiście też profilaktyka, bo dzieci, zamiast snuć się bez celu, siedzą tutaj.

Nie ma obowiązku chodzenia, nikt nie robi zapisów kto kiedy musi przychodzić, nikt też nie musi płacić składek za zajęcia. Jedyny wymóg - kulturalne zachowanie. Poza tym panuje wolny wybór - kto chce - maluje, kto chce - gra w ping-ponga albo w piłkę na placu przed świetlicą. A i dla maluszków, które przychodzą z mamą i tatą, znajdzie się coś ciekawego. Czasem są wspólne spacery nad rzekę, ogniska.

Ilu jest chętnych? Jeśli wziąć pod uwagę, że mamy do czynienia z niewielkim osiedlem w równie niewielkiej Mszanie Dolnej - liczba 70 dzieciaków robi wrażenie. Na szczęście nie przychodzą wszystkie na raz, ale wiedzą, że tu zawsze znajdą przystań.

- Młodzież też często potrzebuje porozmawiać o swoich problemach. Bywa, że mówią, że nie da się ten temat porozmawiać z rodzicami. A ja pytam: skąd wiesz, próbowałeś? Czasem czuję wielką odpowiedzialność, aż się boję radzić, bo przecież nie jestem specjalistą, więc staram się skierować do psychologa czy pedagoga. Ale często chcą po prostu porozmawiać - na każdy temat.

Józef Figura